Kościół klasztorny zawdzięcza swoją nazwę klasztorowi benedyktynek, który został założony w pierwszym trzydziestoleciu XIII wieku. Po reformacji został rozwiązany. Kościół został zaprojektowany w stylu neogotyckim przez mistrza budowlanego K. A. Flaminiusa i w roku 1862 uroczyście otwarty. Cudem przetrwał zniszczenie miasta w 1945 r. Obecny kościół klasztorny jest już trzecią świątynią wzniesioną w tym miejscu. Pierwsza została zburzona przez husytów w 1429, a druga rozebrana w 1860 r. z powodu złego stanu technicznego. Do II wojny światowej kościół wykorzystywany był tylko przez ludność wiejską. Od wielu lat kościół stanowi w mieście centralny ośrodek życia religijnego i muzyki kościelnej. W 2003 r. kościół po wieloletniej renowacji odzyskał dawny blask. Warte zobaczenia są szczególnie witraże, które zostały zaprojektowane w 1999 r. przez berlińskiego artystę Helge Warmego. Głównym motywem dzieła jest pieśń ewangelicka „Jezu, ma radości” gubeńskich autorów, Johanna Franka (tekst) i Johanna Crügera (melodia) z roku 1653.